Het moment dat je je kinderen van zes en acht voor het eerst Engels hoort spreken met andere kinderen, voelt een beetje als wanneer je ze voor het eerst de helling af ziet skiën. Dat ze je na een weekje skiles inhalen op de piste, is net zo onwaarschijnlijk als dat ze jou na een maand of twee op school in het buitenland gaan vertellen wat het Engelse woord voor lineaal is (ruler). Trots en verbouwereerd was ik.
‘We doen het’
Nu een jaar geleden gingen we op ‘oriëntatiebezoek’ naar Hong Kong. Kijken of we daar naartoe zouden willen/kunnen/durven verhuizen. We (vooral ik) haalden diep adem en zei aan het einde van het bezoek met een klein stemmetje: ‘ok, we doen het’.
Engelse les in Nederland
Direct na terugkomst in Nederland gingen we op zoek naar een Engelse juf die de jongens in de twee maanden die het nog zou duren voor we de grote oversteek zouden gaan maken, zoveel mogelijk Engels zouden kunnen bijbrengen. Uiteindelijk vonden we, dankzij Marktplaats, twee juffen die drie keer in de week bij ons thuis les konden geven. Twee keer twee uur onder schooltijd en twee uur in het weekend. We hadden haast, want we hadden maar zes weken totdat we zouden vertrekken…
Mijn bijdrage
Op internet had ik gekeken naar wat ik er zelf nog aan zou kunnen doen. Moesten we thuis alleen nog maar Engels gaan praten misschien? De meningen zijn, zoals zo vaak op onderwijsgebied, zeer verdeeld maar thuis van de ene op de andere dag Engels gaan spreken tegen je kinderen wordt door de meeste experts niet aanbevolen. Wel liet ik ze, als ik stond te koken, aan de keukentafel oefenen met software van Juffrouw Blom (woorden Engels) en als we in de auto zaten vertaalden we woorden van Nederlands naar Engels. Als we uit eten gingen deden we Galgje met Engelse woorden. ’ s Avonds in bed las ik ze, bij wijze van experiment, voor uit Engelse boeken, maar dit laatste viel niet erg in de smaak. ‘We snappen er niks van mam’.
Hmmm
Op een speelse manier leerden ze namen van dieren, lichaamsdelen, getallen en kleuren. Alleen, helaas, het klonk nog niet erg Engels en bovendien waren het vooral afzonderlijke woorden die ze leerden. Na twee maanden waren ze nog niet in staat een enigszins kloppende Engelse zin te produceren. ‘Kinderen leren Engels in no-time’, zei de een tegen me. ‘Je hoeft je echt geen zorgen te maken over het Engels’, zei de ander. ‘Hmm. Jaja…’, antwoordde ik dan om vervolgens te denken: ‘eerst zien, dan geloven’.
Toelatingstesten in Hong Kong
Om in Hong Kong naar een van de goed aangeschreven basisscholen te gaan, worden de kinderen eerst uitvoerig getest. Met name om te kijken of het Engels dat ze spreken goed genoeg is om mee te kunnen draaien in de klas (en om geen blok aan het been van de juf of meester te worden). In juni vertrokken we en, ondanks dat we ons zes weken lang behoorlijk hadden ingespannen, het Engels van de kinderen leek nog niet echt ergens op.
Geen school voor de kinderen
Naast uitvoerig testen, doen ze in Hong Kong ook aan eindeloze wachtlijsten voor scholen. Geen enkele goed aangeschreven internationale school had in juni een plekje voor ze…. Enerzijds betekende dit dat ze drie (!) maanden vakantie zouden hebben, anderzijds was er meer tijd om het Engels op peil te brengen. Opnieuw werden er juffen aangerukt en werden de kinderen aangemeld voor summer courses.
De hele dag Engels om je heen
De summer courses bleken een goede zet. Blijkbaar is het van belang dat kinderen de nieuwe taal de hele dag om zich heen horen. Grappig was het om te zien hoe verschillend de oudste en de jongste met hun nieuwe taal omgingen. De oudste maakte al snel gemixte zinnen. ‘I go to the winkel’, terwijl de jongste consequent Nederlands terug bleef praten tegen de kinderen en de juf, waarop de oudste dan weer de hele dag: ‘I don’t understand you’ tegen de jongste ging zeggen, die daar vervolgens weer heel verdrietig om werd.
Test na test
Inmiddels was het augustus en zou het niet lang meer duren voordat de scholen weer open gingen. Het Engels dat ze intussen spraken klonk echt al heel redelijk. Ik was benieuwd hoe de testers van de prestigieuze internationale basisscholen daarover dachten. Helaas waren zij minder enthousiast. ‘Stuur ze eerst maar een half jaartje naar een b-keuze school en dan testen we ze over een half jaar nog een keer’.
Twijfel
Ik kon wel huilen. Ik begon er sterk aan te twijfelen of we er wel verstandig aan hadden gedaan om ze van hun leuke, goede en gezellige school in Amsterdam af te halen en mee te nemen naar Hong Kong. Hun rapportcijfers waren altijd goed geweest, maar desondanks meldde school na school dat ze onze kinderen helaas geen plekje konden geven.
B-keuze school
Een b-keuze school dan maar. Als we maar dik betaalden, dan had de Amerikaanse Montessori School wel een plekje voor de oudste. Voor de jongste was er een Britse kleuterschool die wat bijbeunde op het gebied van basisonderwijs. Beide scholen waren ver van ons huis, maar ‘iets is beter dan niets’ redeneerden we en na drie maanden zomervakantie was moeder ook wel klaar met vakantievieren.
Eind goed al goed
Voor de expats onder u is dit waarschijnlijk geen nieuws, maar alles werd anders toen ze eenmaal naar (de b-keuze) school gingen. Nog geen maand na de eerste schooldag had ik dat trotse en verbouwereerde gevoel dat ik in de inleiding beschreef. En nu, bijna een jaar later, spreken ze beide mooier Engels dan hun moeder en zeg ik tegen iedereen die het horen wil: ‘Maak je maar geen zorgen, kinderen leren Engels in no-time’.
Door: Ellen Blom
